او و بنیانگذارانش ایده ریمیکس را در زمانی که در برنامه کمک هزینه تحصیلی Code for America بود، تصور کردند، برنامه ای که متفکران جوان نویدبخش فناوری را با سازمان های دولتی برای مقابله با مشکلات واقعی اجتماعی جفت می کند. این شرکت یک پلت فرم دیجیتال ایجاد می کند که به آژانس های حمل و نقل عمومی کمک می کند تا شبکه های خود را برای بهبود خدمات و کارایی نقشه برداری و طراحی مجدد کنند. در میان صدها دولت محلی که از محصولات آن در سطح جهانی استفاده می‌کنند، این شرکت سابقه اثبات شده‌ای در بهبود عملکرد شهرها ایجاد کرده است. (این چیزی نیست که بتوان در مورد همه شرکت‌های فناوری شهری گفت، تا کسب‌وکارهای سواری را به عنوان مثال در نظر بگیریم.)
پیشینه چو بیشتر گواه بر حسن نیت شهرنشینی اوست. قبل از ریمیکس، او به عنوان طراح تجربه کاربری در Zipcar مشغول به کار بود، بر روی تلاش های بازیابی نیواورلئان پس از کاترینا کار می کرد و برای مجله Dwell می نوشت. او در مقطع کارشناسی در MIT، معماری خوانده بود، اما متوجه شد که به طراحی شهری فراتر از مقیاس ساختمان‌های فردی علاقه دارد. او عاشق خود شهرها شد: شکل آنها، عملکرد آنها، جریان آنها. اگرچه او به یک وسیله نقلیه ناوگان شهری دسترسی دارد، او یک دوچرخه سوار سرسخت است و اغلب گفته است که امیدوار است هرگز ماشینی نداشته باشد. تا اینجا، خیلی خوب است- برای او، پیاده‌روی بوستون همیشه یکی از بزرگترین جذابیت‌های آن بوده است.
با این حال، تبدیل این اشتیاق به شهرها به ایده های قابل اجرا برای بهبود آنها، به ظرافت خاصی نیاز دارد. و به گفته همکارانش، چو هم استعدادهای تفکر استراتژیک و هم مهارت های مردمی برای حرکت دادن سوزن ها را دارد.
دن گتلمن، یکی از بنیانگذاران ریمیکس و مدیر ارشد فناوری فعلی آن، می گوید: «او در پرسیدن سؤال و گوش دادن، ایجاد همدلی با افرادی که با آنها کار می کند، و به ما کمک می کند درک بهتری از دنیایی که در آن هستیم، بسیار خوب است. او بسیار هیجان‌زده است و می‌خواهد بفهمد برای انجام کارهایی که باید انجام شود، چه کارهایی لازم است و انجامش می‌دهد.»
چو به دنبال ترک Remix یا Via نبود و چند هفته طول کشید تا تصمیم بگیرد که پیشنهاد ویس را قبول کند. در نهایت، او احساس کرد که این فرصتی است که یک بار در زندگی برای کمک به وو در ایجاد تغییر شهری که هم زنان به شدت به آن اعتقاد دارند و هم در شهری که واقعاً دوست دارد، باشد.
با حسن نیت از TIFFANY CHU
او در بهار 2022 شروع به کار کرد و به سرعت متوجه شد که ایجاد یک دولت جدید کار سخت و گاه بی نظمی است. در واقع بسیار شبیه دوران رهبری او در یک استارتاپ بود. تمرکز اصلی او گرد هم آوردن یک تیم رهبری و ایجاد فرآیندهای سازمانی مناسب برای حمایت از جاه طلبی های شهردار بود. چو آن سال اول را با “ساخت هواپیما در حالی که در حال پرواز با آن هستید” مقایسه می کند. اما او به آنچه که به دست آورده افتخار می کند – یعنی استخدام در پست های کابینه ای که قبلاً وجود نداشته است، مانند رئیس برنامه ریزی شهر، آرتور جمیسون، و همچنین معاون رئیس طراحی شهری، دایانا فرناندز بیبو، و مدیر زیرساخت سبز، کیت انگلستان.
او می‌گوید: «من می‌دانم که مردم همیشه مدیریت شهری را مکانی برای رفتن به بهترین استعدادها نمی‌دانند. اما من فکر می‌کنم که ما بر بسیاری از آنها غلبه کرده‌ایم و یک تیم رهبری واقعاً در سطح جهانی ساخته‌ایم که هم ریشه بوستون دارد و هم می‌تواند بینش‌های جدیدی به ارمغان بیاورد.»
با این حال، تفاوت های اساسی بین اداره یک شرکت و اداره یک شهر وجود دارد. در بخش خصوصی، موفقیت را می توان در درآمد و رشد مشتری سنجید. اما در مدیریت شهرداری جوان – به ویژه در مدیریتی که نوید تحول در سازمانی را می دهد که به آرامی حرکت می کند – پیروزی های واضح می تواند تا حدودی گریزان باشد. ناظران سیاست بوستون خاطرنشان می کنند که این ممکن است یکی از چالش های اصلی دولت وو باشد. عبدالله فیاض در ژانویه 2022 در بوستون گلوب نوشت، شهردار با تمام تعهدات کمپین انتخاباتی خود “در اصل به رای دهندگان گفت که انتظارات خود را در مورد آنچه که ممکن است برای دولت های شهر به دست آورند، افزایش دهند.” در حالی که سخنرانی وو در ژانویه 2023 چندین دستاورد را برجسته کرد. وعده های کمپین خیمه شب بازی او، مانند حذف کرایه های حمل و نقل و برچیدن آژانس برنامه ریزی و توسعه بوستون، هنوز محقق نشده است.