برای سال‌ها، دولت اندونزی کیسه‌های 10 کیلویی برنج را به روستاها می‌فرستاد، جایی که رهبران محلی قرار بود هر ماه آن را بین ساکنان فقیر توزیع کنند. اما از حدود پنج سال پیش، به گیرندگان کارت نقدی فرستاده شد تا خودشان غذا را بخرند.
نتیجه، طبق مطالعه‌ای که بخشی از آن توسط اقتصاددانان MIT انجام شد، این بود که مردم در ۸۱٪ مواقع تمام غذاهایی را که برایشان در نظر گرفته شده بود دریافت می‌کردند، در مقابل ۲۴٪ قبلاً. بر اساس سیستم قدیمی، این احتمال وجود دارد که برخی از آنها به افرادی داده شده باشد که به اندازه کافی فقیر نیستند تا واجد شرایط باشند. کارت ها این مشکل را برطرف کردند.
بنجامین اولکن، نویسنده همکار، می گوید: «این منجر به کاهش قابل توجه فقر می شود. برای 15 درصد فقیرترین خانوارها هنگام شروع مطالعه، نرخ کلی فقر 20 درصد کاهش یافت.
محققان این را از طریق یک آزمایش در دنیای واقعی کشف کردند: دولت به طور تصادفی 42 منطقه از 105 منطقه را برای شروع برنامه یک سال قبل از بقیه انتخاب کرد. این بدان معنی است که نتایج را می توان در شرایط مشابه مقایسه کرد.
Abhijit Banerjee، نویسنده همکار، می‌گوید: «این مزیت انجام یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده به جای نشستن و گمانه‌زنی درباره نتایج احتمالی است.»