راهروهای WMBR ساکت است—خالی از دی جی هایی که باید قفسه ها را در جستجوی آهنگ عالی شانه کنند، مهندسان اطمینان حاصل می کنند که تجهیزات در کل منطقه بوستون پخش می شود. ایستگاه رادیویی دانشگاه MIT درهای خود را در زیرزمین یادبود واکر در مارس 2020 بست، زمانی که موسسه کارکنان و دانشجویان را در آغاز همه‌گیری کووید-19 به خانه فرستاد. اگرچه پردیس به صورت محدود برای سال‌های 2020-21 بازگشایی شد، استودیوی پخش برای اکثر دی‌جی‌ها برای بیش از یک سال بسته باقی مانده است.
اما 178 دانش آموز و دیگرانی که در اجرای WMBR دخیل بودند اجازه ندادند این موسسه چند دهه ای کاهش یابد. همچنان می‌توانید 24 ساعت شبانه‌روز 88.1 FM را تنظیم کنید و به برنامه‌های پاپ پانک و راک بروید. صبحانه قهرمانان یا واربل همراه با آمریکاییانا، کشور، و بلوگراس جاده اف ام– همه از پیش ضبط و ویرایش شده از ایمنی خانه های دی جی ها و به Brian Sennett ’13, MEng ’15, مجری نمایش کلاسیک ارسال شده است. موسیقی از Dead People و مدیر فنی WMBR.
سنت به یاد می‌آورد که وقتی پردیس تعطیل شد، «یک عاقل گفت: «تمام تجهیزاتی را که برای ادامه کار نیاز دارید بردارید. این مدتی می‌گذرد.»
سنت در سال 2010 به عنوان دانشجوی دوم به WMBR پیوست و یکی از 40 فارغ التحصیل است که هنوز در ایستگاه فعال هستند، که برای بسیاری احساس یک خانواده شده است. این احساس ارتباط زیادی با این تعامل مستمر فارغ التحصیلان دارد – و اینکه چرا اعضای آن با هم متحد شدند تا مطمئن شوند ایستگاه و فرهنگ آن قربانی این بیماری همه گیر نمی شوند.
تاثیر نسلی
WMBR یک گروه کاملاً داوطلبانه است که عمدتاً توسط دانش‌آموزان اداره می‌شود و از طیف متنوعی از نمایش‌ها پشتیبانی می‌کند. اعضای انجمن بدون وابستگی به MIT در کنار دانشجویان، فارغ التحصیلان و اساتید کار می کنند، که همگی توسط یک مدیر کل دانشجوی MIT، در حال حاضر جولیا آرنولد، رهبری می شوند.
MIT از اواخر دهه 1940 یک ایستگاه رادیویی در محوطه دانشگاه داشت، اما تا سال 1979 شروع به استفاده از نامه‌های تماس کنونی خود – که مخفف “Walker Memorial Basement Radio” است – تا سال 1979. در آن زمان بود که Jon Pollack، SM ’79، میزبان قطار جاز، فارغ التحصیل شد. پولاک که به‌عنوان دانشجوی فارغ‌التحصیل مدت کوتاهی درگیر ایستگاه بود، در سال 1987 بازگشت و از آن زمان تاکنون در آنجا بوده است.
او می گوید: «من واقعاً از آن لذت می برم. “به همین دلیل من مانده ام. در این مرحله بخشی از وجود من است.»
فهرستی از اعضای تیم WMBR تاریخ های فارغ التحصیلی را از سال 1979 تا 2020 نشان می دهد. برخورداری از آن دانش عمیق به ایستگاه کمک کرده است تا با تغییر تکنولوژی و سلیقه ها در مسیر خود باقی بماند.
از دست دادن تجربه رادیویی زنده برای بسیاری از اعضا در دوران کووید-19 سخت بوده است. اما آنها سازگار شده اند.
به عنوان مدیر فنی، سنت در سال 2020 به انتقال ایستگاه از استودیو به عملیات خانگی کمک کرد. اکنون، پس از هفت سال حضور در سمت رهبری خود، او شروع به آموزش جیلیان رودر ’24 کرده است تا آن را تا پایان پاییز 2021 به عهده بگیرد. نیمسال.
Jacob Miske ’20، مجری برنامه می‌گوید: «خوشحالم که چنین گذر از مشعل بین نسل‌ها اتفاق می‌افتد. زمینه های غیر معمول، جایی که او ترکیبی از موسیقی قدیمی و جدیدتر زیرزمینی و ضد فرهنگ را می نوازد. “این چیزی است که من در مورد کووید نگران بودم – اینکه بسیاری از سنت های گروه های فرهنگی دانشجویی در این دوره مرده مبهم می شوند.”
شواهدی از سنت های WMBR بر روی جلد ضبط ها و سی دی های موجود در کتابخانه موسیقی گسترده ایستگاه حک شده است. کلاسیک، جاز، هوی متال، بلوز، راک – هر ژانری که قابل تصور است در قفسه های کتاب از کف تا سقف قرار دارد.
ماریانا پارکر 00، یکی از سه مجری در حال چرخش نمایش آلت-راک، می گوید: «ما روی هر دیسک می نویسیم که چه کسی چه چیزی را می نوازد. شاه گیدوره. می‌توانستم به کتابخانه ضبط بروم و یک رکورد از سال 1988 بگیرم و ببینم که جان این را می‌نواخت، سو این را می‌نواخت.
در حالی که پیشینیان آنها راهنمایی های موسیقی را ارائه می دهند، دانش آموزان مزایای بیشتری را از آرنج به آرنج کار با فارغ التحصیلان و اعضای جامعه دریافت می کنند. به عنوان مثال، میسک از دیو گودمن، مجری برنامه سیاسی WMBR الهام گرفت صدا و خشم. گودمن که حرفه ای طولانی مدت در رادیو بود، در MIT شرکت نکرد اما 30 سال با WMBR کار کرده است.
میسک می‌گوید: «از طریق برنامه‌اش و صحبت کردن با او، او به من انگیزه داد که در انتخابات مقدماتی سال‌های 2016 و 2020 به بیرون بروم و درگیر سیاسی شوم.
در مورد پارکر، که از سال 2012 پس از یک وقفه مختصر پس از فارغ التحصیلی برای WMBR داوطلب شده است و اکنون یک پزشک است، او امیدوار است که سفر حرفه ای او تشویق خود را به دانشجویانی که از طریق ایستگاه ملاقات می کند، ارائه دهد.
“من قبل از طبابت نبودم. پارکر می گوید: رفتم و کارهای دیگری انجام دادم، سپس به دانشکده پزشکی برگشتم. “امیدوارم آنها در من شخصی را ببینند که مسیر کمی متفاوت را در پیش گرفته است و بتوانند راهی برای آینده خود ببینند.”
FCC حد است
پارکر همچنین با WMBR به عنوان رئیس شرکت پخش فناوری (TBC)، نهادی که دارای مجوز FCC ایستگاه است و مراقب سلامت مالی و حقوقی بلندمدت آن است، درگیر است. این شرکت متشکل از دانشجویان، اساتید و فارغ التحصیلان یکی از مواردی است که WMBR را از سایر ایستگاه های رادیویی کالج متمایز می کند. در حالی که عملیات روزانه 100٪ با کمک های اهدایی شنوندگان پشتیبانی می شود، پروژه های بزرگتر – مانند انتقال فرستنده FM به یک ساختمان بلندتر در میدان کندال – از حمایت TBC و MIT برخوردار است.
همانطور که WMBR در سیستم پشتیبانی آن غیرعادی است، در برنامه نویسی آن حتی غیرعادی تر است.
پارکر می‌گوید: «به جز اینکه با FCC مطابقت دارد، ما واقعاً هیچ قانونی در مورد آنچه که دی‌جی‌ها می‌توانند انجام دهند، نداریم.
سنت این را در روز اول، زمانی که توسط یکی از ویولونیست های ارکستر سمفونیک MIT به ایستگاه استخدام شد، یاد گرفت.
سنت به خاطر می‌آورد: «او گفت: «نمی‌دانم اصلاً به رادیو علاقه‌مندی یا نه، اما من یک برنامه در WMBR دارم و موسیقی کلاسیک و دث متال می‌نوازم». و من گفتم، “در همان برنامه؟” و او گفت: “آره. این همان کاری است که ما در WMBR انجام می دهیم.’
والنتینا چامورو ’16، مجری برنامه شعر می گوید: “بسیاری از ایستگاه های رادیویی دیگر نوعی هیئت برنامه ریزی دارند که تصمیم می گیرد چه چیزی پخش شود.” عدس و سنگ. WMBR این را ندارد. این یک پلتفرم بزرگ است که همه ما به آن دسترسی داریم تا هر کاری را که می‌خواهیم انجام دهیم، و این یک امتیاز فوق‌العاده است.»
از دست دادن رفاقت و تجربه زنده رادیویی برای بسیاری از اعضا در دوران کووید-19 سخت بوده است. اما آنها با یادگیری مهارت های جدید مانند استفاده از نرم افزار ویرایش صدا GarageBand، سازگار شده اند. در حالی که برخی از میزبان ها اذعان می کنند که نتیجه بیشتر شبیه پادکست است تا رادیو، اما باعث زنده نگه داشتن ایستگاه شده است. و رهبری امیدوار است که گزینه تولید از راه دور را باز نگه دارد تا فارغ التحصیلان بتوانند از هر کجا نمایش ارسال کنند.
اما برای بسیاری از دی‌جی‌ها، فرصت بازگشت به ایستگاه – پرسه زدن در پشته‌ها و سلام کردن به همکاران – نمی‌تواند به زودی به دست بیاید.
سنت می‌گوید: «وقتی می‌رسم و دی‌جی قبل از من روی آنتن می‌رود، احساس می‌کنم این پل یک کشتی است. “موسیقی در حال پخش است و نوبت شماست. سوئیچ را می‌چرخانید تا روی آنتن برود، و بازی را می‌زنید و کشتی دستان شماست. سپس به فرد بعدی که وارد می‌شود سلام می‌کنید—کسی که یک هفته است ندیده‌اید. آنها ادامه می‌دهند و تو فکر می‌کنی، اکنون کشتی در دست شخص دیگری است. من سهم خودم را انجام دادم.»