فضاپیمای Crew Dragon به جای متصل شدن به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) مانند دیگر مأموریت های خدمه SpaceX ، در عوض به مدت سه روز تحت مدار خود در مدار زمین می ماند. خدمه غذا ، نوشیدنی ، خواب و استفاده از توالت در داخل محدوده فضاپیمای خود به نام Resilience ، که حدود سه برابر حجم داخلی یک ماشین بزرگ را در خود جای داده است. برای نگه داشتن آنها ، بندر متصل به فضاپیما ، که معمولاً برای اتصال به ISS مورد استفاده قرار می گیرد ، به یک گنبد شیشه ای تبدیل شده است ، و خدمه نماهای پانورامایی باشکوهی از زمین و جهان فراتر از آن را فراهم می کند.
فراتر از این ، اهداف مأموریت محدود است. برخی آزمایشات علمی برنامه ریزی شده وجود دارد ، اما قابل توجه ترین جنبه ماموریت آن چیزی است که انجام می شود نه به وقوع پیوستن. به طور خاص ، هیچ یک از خدمه مستقیماً فضاپیما را هدایت نمی کنند. در عوض ، به طور مستقل و با کمک ماموریت بازگشت به زمین کنترل می شود. مک داول توضیح می دهد که این یک تغییر پیش پا افتاده نیست و خطرات آن نیز وجود دارد. او می گوید: “برای اولین بار ، اگر سیستم های خودکار کار نکنند ، ممکن است در مشکل واقعی قرار بگیرید.” “این نشان می دهد افزایش اعتماد به نفس در نرم افزار و سیستم های کنترل خودکار است که به شما امکان می دهد گردشگران را بدون سرپرست پرواز کنید.”
همه اینها باعث می شود که پرتاب Inspiration4 به یک لحظه هیجان انگیز در پرواز فضایی انسان تبدیل شود ، هرچند که قبلاً به طور آزمایشی تلاش شده است. در دهه 1980 ، ناسا امیدوار بود چنین چیزی را آغاز کند – برنامه شرکت کننده در پرواز فضایی ، تلاشی که به شهروندان خصوصی مختلف اجازه می دهد با شاتل فضایی به فضا پرواز کنند. آلن لادویگ ، نویسنده این برنامه می گوید: “احساس می شد برخی از فضانوردان در توصیف پرواز خود کمی محتاط هستند.” ناسا به دنبال افرادی بود که بتوانند این تجربه را بهتر بیان کنند و معلم ، روزنامه نگار و هنرمند را انتخاب کردند.
این برنامه اما به پایان غم انگیزی رسید. اولین شرکت کننده آن ، کریستا مک آلیف ، معلم نیوهمپشایر ، در انفجار شاتل فضایی چلنجر در سال 1986 به همراه شش نفر دیگر از خدمه جان باخت. برنامه لغو شد و برنامه شاتل فضایی به طور کلی رکود کرد. کارشناسان زمانی تصور می کردند که این هواپیما سالانه صدها مأموریت انجام می دهد ، اما تنها 110 پرتاب دیگر در 25 سال بعد انجام شد ، تا اینکه شاتل ها در سال 2011 بازنشسته شدند.
اکثریت سفرهای فضایی در حال حاضر به عهده فضانوردان حرفه ای و افراد بسیار ثروتمند خواهد بود. اگر ثروتمند نیستید ، باز هم به درخواست مسابقه یا امید به بلیط از یک خیر نیکوکار محدود خواهید شد – شاید آینده درخشان سفرهای فضایی که بسیاری تصور می کردند ، نباشد.
اما Inspiration4 نشان می دهد که فرصت هایی برای افراد “معمولی” برای رفتن به فضا ، هر چند اندک و دور از دسترس ، وجود دارد. جان لاگزدون ، مورخ فضایی ، استاد برجسته م Instituteسسه سیاست فضایی دانشگاه جورج واشنگتن می گوید: “این یک نقطه عطف در دسترسی انسان است.” “در یک مفهوم بسیار ساده ، این بدان معناست که هرکسی می تواند برود.
”شما در یک پرواز نخواهید کرد پان آم هواپیمای فضایی هنوز در راه شما به سمت یک هتل فضایی چرخان بزرگ است ، اما چه کسی می گوید آینده چه خواهد کرد. Forczyk می گوید: “این صنعت کاملاً نوپا است و ما اولین مراحل را می بینیم.” “ما نمی دانیم که تا کجا ادامه خواهد داشت.”