داریل جی. کارتر، مارس 81، اس ام 81 در محله عمدتاً سیاهپوست کور سیتی در سمت غربی دیترویت در طول دهه 60 و 70 بزرگ شد، زمانی که اعمال خط قرمزی که مسکن جداسازی شده را تقویت می‌کرد، هنوز رایج بود. سازمان مسکن فدرال و بانک‌های خصوصی وام‌های کم بهره به خریداران در چنین محله‌هایی را رد کردند و این امر مشکلات اقتصادی را برای نسل‌ها تقویت کرد. برخی از سیاهپوستان هنوز هم می‌توانستند خانه بخرند، اما اکثریت مجبور به اجاره شدند.
علیرغم این باور عمومی مبنی بر اینکه جوامع سیاه پوست از ثبات کمتری برخوردارند، کارتر نقاط قوت Core City را دید. او متوجه شد که همه افراد محله نقشی دارند: مراقبت از فرزندان همسایه یا کمک به سالمندان برای حفظ استقلال خود. این مشاهدات او را به عنوان رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت مدیریت سرمایه آوانات الهام می بخشد، جایی که او و شرکای او بر تغییر بخش مسکن ارزان قیمت تمرکز می کنند. در حال حاضر، آوانات بیش از 80 ملک در 13 ایالت دارد. اکثر 12000 آپارتمان آن برای اجاره‌هایی است که 40 تا 80 درصد از درآمد متوسط منطقه را به دست می‌آورند، که بسیاری از آنها واجد شرایط بخش 8 هستند.
بخش 8 کوپن های انتخاب مسکن بزرگترین برنامه دولت فدرال برای کمک به خانواده های کم درآمد، افراد مسن و افراد دارای معلولیت برای تهیه مسکن مناسب، ایمن و بهداشتی در بازار خصوصی است. کوپن ها تا 70 درصد اجاره را پوشش می دهند. کارتر می گوید: «افسانه ای وجود دارد که بخش 8 مسکن یک سرمایه گذاری پرخطر است. “داده ها این را پشتیبانی نمی کنند.”
کارتر می‌گوید تمرکز آوانات بر ارائه خدمات و امکاناتی که در مسکن مقرون به صرفه معمول نیست، هم به مأموریت و هم به موفقیت مالی مداوم آن کمک می‌کند. به عنوان مثال، این شرکت یک برنامه رایگان ساخته است که ساکنان می توانند از آن برای گزارش مشکلات تعمیر و نگهداری استفاده کنند. او می‌گوید: «به این ترتیب می‌توانیم فوراً پاسخ دهیم. “با انجام این کار، ما نه تنها از سرمایه گذاری خود محافظت می کنیم، بلکه اعتماد و جامعه را با ساکنان خود ایجاد می کنیم.”
کارتر ادامه می دهد: «استراتژی ما این است که فراتر از سایت ساختمان به کل جامعه نگاه کنیم. ما می خواهیم ساکنانمان به حمل و نقل عمومی، فروشگاه های مواد غذایی و مراقبت های بهداشتی دسترسی داشته باشند. برخی از املاک ما شامل یک کلینیک سرپایی در طبقه اول است. وقتی واکسن‌های کووید در دسترس شد، ساکنان فقط مجبور بودند برای تزریق واکسن از آسانسور استفاده کنند.»
کارتر می‌گوید که MIT در مسیرش به او کمک کرد – و نه تنها به دلیل دانشی که در امور مالی و معماری به‌دست آوردم. من همکلاسی هایی داشتم که به من انگیزه می دادند تا رویاهای بزرگتری داشته باشم و MIT با کمک هزینه تحصیلی روی من سرمایه گذاری کرد. “خوشحالم که می توانم با سرمایه گذاری در مسکن برای افراد محروم و ساختن دنیایی بهتر، این مبلغ را پرداخت کنم.”