مکث ناخوشایند در تماس زوم. ایمیل نامفهوم و مبهم. دعوت جلسه بدون زمینه وقتی تعاملات آنلاین به راحتی به اشتباه تفسیر می شوند، ارتباط موثر ضروری است. به عنوان نویسنده کتاب جدید زبان بدن دیجیتال، اریکا داوان، MBA ’12، رهبران شرکتی را آموزش می دهد تا در این دوره جدید کار از راه دور، با مشتریانی از ارتش ایالات متحده گرفته تا پپسی و دیلویت، روان ارتباط برقرار کنند.
ماموریت او عمیقاً شخصی است و ریشه در خاطرات او از یک دانش آموز دبستانی ترسو در پیتسبورگ دارد.
والدین من مهاجر هندی بودند، به این معنی که ما در خانه به هندی صحبت می کردیم. وقتی به مدرسه رسیدم، ساکت ترین بچه کلاس بودم. یکی از نقاط قوتی که به دلیل خجالتی بودن به دست آوردم، توانایی مشاهده و رمزگشایی زبان بدن بود. من دخترهای محبوب را با سرهای خم شده به پهلو تماشا می کردم، بچه های باحالی که در جلسات مدرسه خمیده بودند. من واقعاً سعی کردم با دنیای زبان بدن آمریکایی هماهنگ شوم.»
30 سال به سرعت به جلو رفت، و او از این شهود سخت به دست آمده برای رمزگشایی از دنیای دیجیتال استفاده می کند که در آن نشانه های بصری و نوشتاری بیش از همیشه اهمیت دارند. او علاوه بر نویسندگی، سخنرانی‌های کلیدی خود را به شرکت‌های Fortune 500 در پنج سال گذشته با نرخ 40 تا 70 سخنرانی در سال ارائه می‌کند.
او می گوید: «همه ما مهاجران دنیای زبان بدن دیجیتال هستیم. “من متعهد به ایجاد جنبشی از دانش و آموزش برای آنچه که معتقدم مهارت های دوران جدید پس از همه گیری است.”
این مهارت ها به چیزی بستگی دارد که او هوش ارتباطی می نامد. این مفهوم که تعاملات عمیق و با کیفیت را در اولویت قرار می دهد، به شدت با معیارهای معمول موفقیت مجازی در تضاد است: تعداد دنبال کنندگان توییتر، اتصالات لینکدین یا جلسات زوم در روز.
او می‌گوید: «ما در یک بحران ارتباطات دیجیتال زندگی می‌کنیم، جایی که واکنش این است که به جای اتصال هوشمندانه، بیشتر به هم متصل شویم. افراد دارای هوش ارتباطی می‌دانند که چه جلساتی باید تماس باشند، و چه زمانی باید مستقیماً به دوربین در طول زوم نگاه کنند تا به آن توجه نشان دهند: «آنها می‌دانند که هرگز کوتاهی را با وضوح اشتباه نگیرند، که با دقت خواندن گوش دادن جدید است، و واضح نوشتن چیز جدیدی است. یکدلی.”
او معتقد است که روش‌های جدید کار ناشی از این همه‌گیری می‌تواند به محیط‌های کار این امکان را بدهد که «از لحاظ جغرافیایی فراگیرتر شوند، از نظر بصری کمتر نسبت به زبان بدن سنتی تعصب داشته باشند، و خلاق‌تر در مورد مشارکت دادن هر کسی، در هر کجا، به عنوان بخشی از راه‌حل باشند».
داوان دو فرزند دارد و در اوقات فراغت خود از رقص بالیوود لذت می برد. او با خنده می گوید: رقصیدن به من آموخت که وقتی با دیگران ارتباط برقرار می کنیم، همه چیز یک اجرا است.