گردش کار ترکیبی از نیروی انسانی و خودکار است. هنگامی که سیستم تحویل هواپیمای بدون سرنشین سفارشی دریافت کرد (مشتریان اقلام خاصی را سفارش می‌دهند که برای تحویل هواپیمای بدون سرنشین در برنامه شرکت مشخص شده است)، یک دونده (انسان) به رستوران‌ها می‌رود که همگی در چند پرواز پایین‌تر در مرکز خرید قرار دارند تا سفارش را تحویل بگیرند. آن را به لانچ پد می آورد. دونده غذا و نوشیدنی ها را در یک جعبه مقوایی استاندارد قرار می دهد، آن را وزن می کند تا مطمئن شود که خیلی سنگین نیست، جعبه را مهر و موم می کند و آن را به کارگر دیگری که در برخورد با هواپیماهای بدون سرنشین متخصص است، می دهد. کارگر دوم جعبه را زیر یک پهپاد قرار می دهد و منتظر می ماند تا در آن قفل شود.
زی یانگ
مائو ینیان، مدیر خدمات تحویل هواپیماهای بدون سرنشین در Meituan می‌گوید همه چیز بعد از آن بسیار خودکار است. حرکات پهپادها توسط یک الگوریتم مرکزی کنترل می شود و مسیرها از پیش تعیین شده است. شما می توانید در هر ثانیه دقیق از قبل بدانید که هر پهپاد کجا خواهد بود و سرعت آن چقدر است، بنابراین مشتریان می توانند زمان رسیدن را با انحراف دو ثانیه، به جای سه دقیقه یا حتی 10 دقیقه (زمانی که آن را انجام می دهد) انتظار داشته باشند. به تحویل سنتی می رسد)» او به MIT Technology Review می گوید.
این شرکت دارای یک اتاق کنترل متمرکز در شنژن است که کارکنان می توانند در مواقع اضطراری کنترل یک پهپاد را در دست بگیرند. اکنون بیش از صد هواپیمای بدون سرنشین وجود دارد که می توانند برای تحویل در شهر مستقر شوند. به طور متوسط، یک اپراتور همزمان 10 پهپاد را تماشا می کند.
مائو می‌گوید تمام نیروی انسانی را نمی‌توان یا نباید با ماشین‌ها جایگزین کرد. اما این شرکت برنامه هایی برای خودکارسازی بیشتر فرآیند تحویل دارد. برای مثال، مائو دوست دارد که ربات‌ها کار بار کردن بسته‌ها روی هواپیماهای بدون سرنشین و تعویض باتری‌های آن‌ها را به عهده بگیرند: «خدمه زمینی ما ممکن است مجبور شوند روزی صد بار خم شوند تا بسته را بارگیری کنند و باتری‌ها را عوض کنند. بدن انسان برای چنین حرکاتی طراحی نشده است.»
“چشم انداز ما این است که بچرخانیم [launchpad] به یک خط مونتاژ کارخانه کاملاً خودکار.» او می گوید. تنها کار برای انسان این است که غذاها و نوشیدنی‌های غیراستاندارد را در جعبه بسته‌بندی استاندارد قرار دهند و دیگر کاری برای انسان‌ها وجود ندارد.»
محدودیت های نظارتی و اقتصادی
جاناتان رابرتز، پروفسور رباتیک در دانشگاه فناوری کوئینزلند استرالیا که از سال 1999 بر روی پهپادها تحقیق کرده است، می‌گوید: امروزه موانع فنی کمی برای تحویل غذا و بسته‌ها توسط هواپیماهای بدون سرنشین باقی مانده است. دانستن آن کمی سخت است.» او می گوید.
مقررات اغلب تعیین می کند که شرکت ها کجا را برای راه اندازی فروشگاه انتخاب می کنند. در سال 2002، استرالیا اولین کشور در جهان بود که قوانینی را در مورد وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین، به عنوان پهپادها، معرفی کرد. این قانون به دانشگاه‌ها و شرکت‌ها اجازه می‌دهد تا زمانی که مجوز رسمی دریافت کرده‌اند، آزمایش‌های پهپاد را انجام دهند. “بنابراین [Australia] رابرتز می گوید که در آن زمان بهترین مکان برای انجام آزمایش بود. به همین دلیل Alphabet’s Wing تحویل پهپادهای خود را قبل از آزمایش در هر کشور دیگری در استرالیا آزمایش و راه اندازی کرد.
این داستان مشابهی برای Meituan و شهر شنژن بود، جایی که دولت شهرداری یک زنجیره تامین تولید پهپاد قوی دارد و به ویژه نسبت به این صنعت رفتار دوستانه ای داشته است. در سطح سیاست ملی، دولت مرکزی همچنین به شنژن، یکی از مناطق ویژه اقتصادی تعیین‌شده در کشور، اجازه داده است که در مورد قوانین پهپادهای تجاری انعطاف‌پذیری بیشتری داشته باشد.