بر اساس گزارش EFF، آژانس در نظر دارد تعداد برج‌های خود را از 135 امروز به 442 سه برابر کند و در چند سال آینده برج‌های موجود را با فناوری‌های جدید ارتقا دهد.
سه نوع مختلف از برج ها وجود دارد: برج های ثابت یکپارچه، سیستم های نظارت تصویری از راه دور، و برج های نظارت مستقل. همه آنها بر روی تشخیص افراد از دور تمرکز دارند و سازندگان دو نوع اول ادعا می کنند که دوربین های پیچیده، حسگرهای رادار و لیزرهای روی برج ها می توانند فرد را از فاصله بیش از 7.5 مایلی شناسایی کنند. برج‌های نظارت مستقل جدیدترین این گروه هستند و اگرچه برد کوتاه‌تری دارند – می‌توانند فرد را از فاصله 1.7 مایلی شناسایی کنند – مجهز به رادار تشخیص حرکت و هوش مصنوعی هستند که امکان تجزیه و تحلیل تصاویر را بدون بازبینی انسانی فراهم می‌کند.
بر اساس بودجه سال 2023 CBP، این آژانس در نظر دارد همه برج ها را در یک برنامه قابل همکاری ادغام کند و در نهایت در مجموع 723 برج بین مرز شمالی و جنوبی احداث کند.
اما به گفته ماس، با وجود تمام فناوری‌ها، هدف این برنامه کاملاً مشخص نیست: «من هرگز توضیح دقیقی درباره اینکه هدف چیست نشنیده‌ام. آیا هدف منع مردم از عبور از مرز است؟ آیا برای سند عبور افراد از مرز است؟ آیا برای رهگیری افرادی است که از مرز عبور می کنند؟ مثل… چیه؟”
پس چرا این برنامه به شدت در حال گسترش است؟ ما کاملاً مطمئن نیستیم و آژانس از اظهار نظر در مورد این رکورد خودداری کرد. به گفته ماس، توجیهات ریشه در ذهنیت بحران نهادهای پاسخگو به مهاجرت در مرز دارد. “همه چیزی که می شنوید این است بحران در مرز، بحران در مرز،او می‌گوید، اما معمولاً بحران‌های واقعی در مبادی ورودی یا در مسیرهای مشترک مهاجرت اتفاق می‌افتد. او می‌گوید: «شما برای دانستن اینکه تعدادی پناهجو در زیر پلی در ال پاسو کمپ کرده‌اند، نیازی به برج مراقبت ندارید».
ماس می‌گوید که شواهدی مبنی بر استفاده ایالات متحده از برج‌های مراقبت در مرز در اوایل سال 1930 پیدا کرده است. اما خطرات فناوری‌های پیشرفته‌تر، جامع‌تر و دقیق‌تر، به‌ویژه زمانی که جوامع مرزی را هدف قرار می‌دهند، واقعی هستند.
تمام نظارت ها زندگی روزمره آن جوامع را مختل می کند و گزارش اخیر ACLU تگزاس نشان داد که سلامت روان ساکنان به طور قابل توجهی تحت تأثیر نظارت قرار گرفته است، چه فرضی یا واقعی. دیوید دوناتی، وکیل کارکنان این گروه، می‌گوید این تحقیق نشان داد که «اکثر مردم از رفتن به مکان‌های ضروری مانند فروشگاه‌های مواد غذایی، بیمارستان‌ها، محل‌های رأی‌گیری و مراکز اجتماعی اجتناب می‌کردند، زیرا از مواجهه با گشت مرزی می‌ترسیدند».
دوناتی همچنین خاطرنشان می کند که مهاجران عمدتاً به طور قانونی و بدون تلاش برای فرار از مقامات وارد ایالات متحده می شوند، بنابراین در بیشتر موارد به فناوری نظارتی نیاز نیست. با فشرده شدن گزینه های قانونی، مهاجران بالقوه به گزینه های خطرناک تری متوسل می شوند، اما دوناتی می گوید نظارت بیشتر مشکل ریشه ای را برطرف نمی کند.