محققان همچنین به شرکت‌کنندگان ویدئوهای کوتاهی از پیکسار را نشان دادند که حاوی هیچ دیالوگی نبود، و پاسخ‌های مغزی آنها را در آزمایش جداگانه‌ای که برای آزمایش اینکه آیا رمزگشا قادر به بازیابی محتوای کلی آنچه کاربر تماشا می‌کرد طراحی شده بود، ضبط کردند. معلوم شد که بوده است.
رومن برت، عصب شناس نظری در مؤسسه ویژن در پاریس که در این آزمایش شرکت نداشت، کاملاً از کارآیی این فناوری در این مرحله متقاعد نشده است. او می‌گوید: «روش کار الگوریتم اساساً این است که یک مدل هوش مصنوعی جملاتی را از اطلاعات مبهم در مورد میدان معنایی جملات استنتاج شده از اسکن مغز می‌سازد. “ممکن است موارد استفاده جالبی وجود داشته باشد، مانند استنباط آنچه در مورد آن خواب دیده اید، در سطح کلی. اما من کمی شک دارم که واقعاً به سطح تفکر خواندن نزدیک می شویم.»
ممکن است هنوز به خوبی کار نکند، اما این آزمایش مسائل اخلاقی را در مورد استفاده احتمالی در آینده از رمزگشاهای مغزی برای نظارت و بازجویی مطرح می کند. با در نظر گرفتن این موضوع، تیم شروع به آزمایش کرد که آیا می‌توانید بدون همکاری یک شخص یک رمزگشا را آموزش دهید یا اجرا کنید. آنها این کار را با تلاش برای رمزگشایی گفتار درک شده از هر شرکت کننده با استفاده از مدل های رمزگشای آموزش داده شده بر روی داده های شخص دیگر انجام دادند. آنها دریافتند که “به سختی بالاتر از شانس” اجرا کردند.
آنها می گویند که این نشان می دهد که رمزگشا را نمی توان برای فعالیت مغزی یک نفر اعمال کرد، مگر اینکه آن شخص مایل باشد و در وهله اول به آموزش رمزگشا کمک کرده باشد.
جری تانگ، دانشجوی دکترا در دانشگاه که روی این پروژه کار می‌کرد، می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم که حریم خصوصی ذهنی واقعاً مهم است و مغز هیچ‌کس نباید بدون همکاری آنها رمزگشایی شود. ما معتقدیم که مهم است که به تحقیق در مورد پیامدهای حریم خصوصی رمزگشایی مغز ادامه دهیم و سیاست هایی را وضع کنیم که از حریم خصوصی ذهنی هر فرد محافظت کند.